کتاب مترسکی در شالیزار

کتاب مترسکی در شالیزار نوشته جناب آقای محمد عزیزی مبارکه را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

کتاب ” مترسکی در شالیزار” داستان کودکی کنجکاو است که در زادروز خود در پایان اردیبهشت ماه، به شالیزاری سرسبز در انتهای خیابان محل زندگی خود می‌رود و نزدیک یک مترسک اسرارآمیز می‌نشیند، کاری که البته او همواره انجام می‌داد؛ اما آن روز به ناگاه، حوادث به گونه‌ی دیگری رخ می‌نمایند.

مترسک، در حقیقت فیلسوفی آگاه و خردمند است که به هر پرسشی، پاسخی شیوا و شایسته می‌دهد و از هر دری سخن می‌راند. هر پاسخی پرسش دیگری را بر می‌انگیزد و او خردمندانه به آنها مانند یک دانای کل پاسخ می‌گوید.

در پایان داستان شگفتی دیگری این بار به گونه‌ای دیگر با درآمیختن شخصیت‌ها رخ می‌دهد.

شاید روزی به جایی که آن را ترک کرده‌ای، بازگردی و ببینی که آنجا دیگر مکان نیست، بلکه زمان است، چرا که تو را به روزگاری از گذشته بر می‌گرداند. زندگی گاه بسیار شگفت انگیزتر از این است که حتی در ژرفای خیال بتوان تصور کرد.

شاید اصلا بتوان گفت که زندگی همانند بازی نرد است که هوش و خرد و تصمیمات انسان همواره حول محور تاس که همان حوادث و پیشامدهاست برمی‌گردد. زندگی گاهی مانند یک کشتی آرام است که نهنگ‌ها در زیر و بادهای طوفانی در بالا، هر آیینه آماده‌اند که آرامش این کشتی را بر هم زنند.

انسان‌ها گاه راه هایی را به گمان خود به اختیار خویش می روند که جز آن راه دیگری وجود نداشته است. انسان گاهی اختیار دارد از میان راه هایی که جبر برای او تعیین کرده، چیزی را برگزیند. گاهی درهای بسیاری در برابر توست، اما از هر دری که بروی، سرانجام به یک فرودگاه و مقصد خواهی رسید. برخی بی آنکه این نکته را درک کنند خود را سرزنش می کنند.

اما سرنوشت به این معنی نیست که تو اراده و اختیاری نداری، بلکه به این معناست که اراده ی تو در برابر اراده و خواست روزگار ناچیز است، البته که بسیاری از شکست خوردگانی که شکست خود را گردن سرنوشت می اندازند، در واقع دست اندازها و موانعی را سرنوشت و تقدیر، تعبیر می کنند که خود به خاطر سستی و تلاش نکردن به موقع، گرفتار آن شده اند.

…از زیبایی چشم اندازها در راه غافل مباش و عمر خود را با ناراحتی در کمرکش راه برای رسیدن به قله ی کوهساران هدر نده و این را بدان؛ کوه کسی را به سوی قله می فرستد که در هنگام گذشتن از دامنه ها، ناسپاس و خشمگین نباشد. همچنین به خاطر داشته باش، آنکه قله ای را فتح می کند تنها نیمی از راه را رفته است؛ موفقیت تنها رسیدن به قله ها نیست، بلکه سالم پایین آمدن از دامنه هاست.

… برخی پرده می اندازند تا روشنایی را از تاریکی جدا کنند، حال آنکه تاریکی در همین پرده هاست. برخی از این جهت در تاریکی زندگی می کنند که از آغاز در آنجا زیسته اند و برخی خود از جنس تاریکی اند؛ همانند دزدان که تاریکی را مناسب تر از روشنایی برای کار خود می دانند. در سایه زندگی کن، ولی در تاریکی هرگز.

…از مبارزه کردن بیم نداشته باش؛ بدان که تحمل سختی مبارزه همواره آسان تر از تحمل سختی شکست است. اگر نیک بنگری، می بینی یک فیلم و سریال، روزمرگی ها و تکرار آن نیست، بلکه برشی از زندگیست که رخدادها در آن کمین کرده و آبستن حوادث شده اند؛ در حقیقت انسان در هنگام رخدادهاست که دیدنی می شود.

…همان گونه که اینک مردمانی بر این زمین راه می روند، در آینده نیز نوبت به دیگران باید برسد. جاودانگی بی معناست؛ ثبت نتیجه همواره مشروط به محدودیت در چارچوب زمان است و بی زمانی، بی نتیجه بودن و بی فرجامی را به دنبال دارد. جهان به جانوران نیز متناسب با آن چه که باید انجام دهند، زمان می دهد. یک گل پس از رشد و شکوفایی کارکرد خود را پس از چند روز از دست می دهد. جهان یک تجربه و تماشاخانه است؛ درست همانند دیدن یک موزه یا نمایشگاه که همیشه ماندن در آن بی معناست.

…تو در برابر همه ی کسانی که چه با جوهر بر کاغذ، و چه بر زبان پیمان بسته ای، مسئول هستی. حتی در قبال با آنانی که قلباً با آنان پیمان مهر بستی هم تعهد داری، پس همیشه به پیمانت وفادار بمان؛ چرا که پیمانی که بر دل جاری شده باشد، مهم تر از آن چیزیست که بر کاغذ مهر و موم شده نقش بسته است.

اگر روزی از رفتار آدمها رنجیدی، چندان غمگین نشو و هرگز گمان نکن که دیگر مسئولیتی در برابر با آنان نداری. به خاطر داشته باش؛ نه تنها در برابر انسان های هم عصر خود، بلکه در برابر پیشینیان، آیندگان، خرد و وجدان خویش نیز پاسخگو هستی.

… همیشه آماده ی خروش باش، حتی اگر تنها بازمانده ی قبیله ات باشی؛ چرا که گاهی اگر تو فریاد بزنی، گویی بسیاری چنین می کنند. اگر نتوانستی، آن گاه رویش کن و قبیله ای تازه بساز. مردمی که آزادی درونشان نهفته باشد، هیچ زنجیری نمی تواند برای مدت چندان طولانی در برابرشان تاب بیاورد. آزادی در نظر برخی، همانند یک برکه و جویبار هست که آدمی می تواند از شنا کردن در آن لذت ببرد؛ اما آزادی نه به مانند آبگیری بی خطر، بلکه مانند رودی خروشان است که شنا در آن لذت بسیاری دارد، اما بیم غرق شدن در آن همواره بسیاری را از رفتن به آن بازمی دارد.

انسان را سلسله ای از ترس هاست و ترس از دست دادن همیشه وجود انسان را تهی و پوچ خواهد کرد. گاهی برای پیروزی تنها باید بر خود غلبه کرد و ترس های خود را شکست داد. کسی که از ترس سقوط کردن بالا نمی رود، سرانجام همان جایی می ماند که اگر سقوط می کرد در آنجا می افتاد؛ از ترس مرگ در ساحل ماندن ارزشی ندارد، چرا که دریا نیز سرانجام مردگان را به سوی ساحل خواهد فرستاد.

… ما تنها بخشی از این پیکره ایم. ما جزیی از طبیعت هستیم. ما دارنده و مالک طبیعت نیستیم، بلکه رئیس و کارفرمای این جهان شده ایم، یعنی گرداننده هستیم، نه دارنده. گرداننده صرفاً حق اداره به بهترین شکل را دارد، نه حق دخل و تصرف و مالکیت به میل خود را. عقل و خرد برتر، باید اخلاق برتر را هم در پی داشته باشد.

همه ی بخش های این طبیعت حق حیات دارند، حتی درختان و گیاهان و گل ها و جانوران همه در این طبیعت سهیم هستند. جهان تنها اتم ها و عناصر را به امانت به نزد ما سپرده و روزی با فروپاشی ما هم آن را پس می گیرد و به دیگری به امانت خواهد گذاشت. این زندگی یک وام کوتاه است که دیر یا زود باید آن را پس داد، همان گونه که پیشینیان را این گونه بوده است.

…محمد جان؛ هیچ گاه چیزها در اوج نمی مانند. آنچه که در مطلوب پسندیده ای، برای همیشه پسندیده نمی ماند؛ اما به آنچه پسندیده ای وفادار بمان، چرا که دوران نیکویی خود را با تو سپری کرده است.

…از حوادث روزگاران نیز چندان غمگین نباش؛ اگر چه که آن می توانست به گونه ی دیگری رخ دهد، اما ممکن بود تو دیگر به آن تعلق نداشتی. شاید چون از چیزی نظر برکنی، آن چیز نباشد و شاید چون نباشی، آن هم نباشد و چه بسا آن چیز همین جهان باشد.