کتاب ارغوان

کتاب ارغوان نوشته جناب آقای بهنام مهری را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

معرفی کتاب ارغوان:

در مرتع کلمات حد فاصل دلتنگی و امید شوری از اندام های پاییز تحریر می شود

و ناودان منتظر باران است.

در این حین عابری کاغذ های مچاله شده ی میان جیبش را بار دیگر مرور می کند و ارغوان با هر چرخش صوفیان رنگی تازه می گیرد.

دراین جا زمان پنج سال ایستاده و با شقیقه ای مملو از آبرنگ بومی را میانه ی رقص کودکان می نگارد.

از سراسیبی پایین می آیم و زمزمه می کنم :

// همان بود دیگر کس او را ندید برفت و جان ها در پی او//

از لهجه ی روز های بی طاقت ابری طنین عطر باران  چشم را می بندد و آیه ی تنهایی کمانچه در غروب فرو می ریزد.

خیام و کمانچه دو کانون ارغوان هستند که از فراز سکوت کلمه نخستین فریاد میان دره ی اندوه را به گوش می رساند.

سردی کلمات وام دار پاییز است و شماتت سرخی گونه های جلد غروب را میان هاون می کوبد و طعم غالب کوهپایه را بدقه ی چشمان مسافر می کند.

سرآغاز از فصل است و با هر خط این اندوه تشدید شده و فانوس روشن تر

و سروی میان نایژه بیتوته می کند که مبادا انگشت اشاره دیروز را نشانه رود که اِعراب آغوش آغشته به خنکای نسیم است.

کمانچه بیرق رهایی را آذین آسمان شنیدن می کند و با باد های موسمی خراشی روی مسکن واژه می نشاند و باریکه ای از نبض ارغوان لحظات را منشور فراق می کند.

از خشکی گونه گمان زمستان می رود و اوراد بحر الغرائب از ریسه منطقع تماشا فراموشی مات خنثی را لوح گوشواره می کند و این چند صفحه مدام همین گویش برف را می باراند.

مِه در تمام مسیر نشئه هست و فرودگاه تبت میزبان دو چشم بسته .

شاید این خلوت و گذشتن و دور شدنِ اتفاق لکنت این هوای بارانی را بگیرد و انگشتان مصمم قلم را راهی معرفتی دیگر کند که اوصاف چمن زار بر پیوستگی نوشته تاکید داشته باشد و لغزش تحریر محسوس نگردد.

در چمن زار گام بر می داری و مترادف یک درخت شعری با قدمت نخستین درد کدورت موج را بر صخره میان گیج گاه می پروراند و تو از خودت می پرسی آن آرامش کجای باغچه خاک شده که هیچ گلی آن را شکوفه نمی کند یا از لا به لای زخم های خواب دیدنت پیشانی بلندم را مناره ی طلوع گریه های سحر کدام فصل بدون احساس جهانم کنم که از خواب می پری و براده های تیز خاطره را می تکانی بر تداوم این مصلحت و بوسه های مرتکب شادی پر پر شده.

حالا در این کنار ترنجی با حداکثر طراوت چیده شده و گدار گذشتن معرکه ی خاطره را در اقلیم ترقوه بیدار می کند و سر در دروازه ی شهر می آویزد و نبضی سر در گم به دنبال کبوتری از قبیله ی آفتاب می دود و مرا و هر چه از تو را می بلعد.

در حلق آویز محبت مهارتی نیست که وداع را آسان کند و مایی که سجده ی شکر را از یاد برده ایم اقیانوسی از حقه های وابستگی بساط گلو می کنند و از رنجش پروانه گویا نیست که باران از کدام سمت می ریزد.

و در آخر من مچاله شده به درون دهنم چگونه این شیهه ی ارغوانی را قورت بدهم چگونه به انگشتانم به بافنده ی سر از پا نوازشم بفهمانم خدا نگه دار سیاه چاله ی افق هست.