کتاب اسکلت بتنی

کتاب اسکلت بتنی نوشته سرکار خانم فرهنوش رستار را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

1. فربد

خوشا به حال من که شاعری بلد شدم
خوشا به حال تو، دلیل آن شدی
و ذوق من در انتظار یک تلنگر قشنگ
تو آمدی، دلیل بی بدیل آن شدی

خوشا به جسم من که جان آن شدی
خوشا به روح من که شور آن شدی
ببین چگونه خنده ات شده قرار من
خوشا به چشم من که نور آن شدی

تو فر من، شکوه من به چشم این و آن
و حسرتی بزرگ در نگاهشان شدی
بمان همیشه بهترین، تو بهترینِ من
دلیل بودنم و ماندنم میانشان شدی

خوشا به حال تو که لایقی برای عشق
خوشا به حال من که مال من شدی
تو فربدی تو روح پاک و پرشکوه
دلیل انبساط قلب و حال من شدی

تو از هرآنچه دیده ام فراتری، بدان
نه اینکه مادرم، تو کودکم شدی
به چشم من تو از زمان بچگی
ورای هر کسی، رفیق کوچکم شدی

رفیق من بمان بدان که با رفاقتت
تو باعث جوانی و نشاط من شدی
برای جنگ زندگی دلیل من بمان
دلیل زنده ماندن و حیات من شدی

خوشا به حال من که تو از آسمان
مرا نگاه کردی و دیدی و فرشته ام شدی
خوشا به حال تو که یک نفر در این زمین
همیشه گفته که تو آمدی، فرشته اش شدی

2. همه عشق همین است، همین!

شده که دلزده از روی چو ماهی بشوی؟
با همه سوز دلت سردی آهی بشوی؟
شده در چشم همه روح تباهی بشوی؟
در همان بدو سفر آخر راهی بشوی؟

شده که تلخ شوی، قند و نباتت بشود؟
یا که خشکیده شوی، آب قناتت بشود؟
مرده در جمع شوی، روح حیاتت بشود؟
دجله باشی و بیاید که فراتت بشود؟

شده چون ابر بهار از ته دل گریه کنی؟
نیمه شب مست کنی بر جسدت تکیه کنی؟
پاره های دل خود جمع کنی بخیه کنی؟
یا همه داشته ات را به کسی هدیه کنی؟

شده از گوشه چشمی به خودت زنده شوی؟
نه فقط چشم و لبت از دل و جان خنده شوی؟
شده در عشق چو بچه خر و یکدنده شوی؟
بعد مستی به خودت آیی و شرمنده شوی؟

شده دلگیر شوی، دست نهد بر سر تو؟
خسته باشی، شوق پرواز شود در پر تو؟
از لبش وام دهد، رام شود در بر تو؟
عاشق و واله شود سر بنهد بر در تو؟

شده در خواب که باشی نگاهت بکند؟
شب تاری شده تشبیه به ماهت بکند؟
موی خود باز کند غرق و تباهت بکند؟
یوسف چاه شوی، همدم شاهت بکند؟

شده دل دل بکنی دل ندهد خوار شوی؟
شده از عشق رُخش واله و بیمار شوی؟
شده پرپر بزنی خسته و بیزار شوی؟
کوچه بازاری و آواره و بیعار شوی؟

همه ی عشق همین است، همین !

3. با تو همه چیز قشنگ می شود

در این روزگار عجیب وغریب
همه گویا که قهوه خور شده اند
چای های دبش روی دست ها مانده
پارک ها خالی و کافه ها پر شده اند

اسپرسو دوبل بی شکر، عینک لونت
توی یک کافه ی نمور و رؤیایی
دخترک ها، پسران زیر ابری از دودند
توی این قاب نو کجاست زیبایی؟

نسل من، نسل جنگ، نداری و بدبختی
روزگاری که کتک، عشق را یادآور بود
ما در آن روزهای غم زده بزرگ شدیم
جشن ما عصر چای با سماور بود

ما یواشکی فیلم می دیدیم
نصف شب ها کتاب می خواندیم
بی ولنتاین، عشق ورزیدیم
ما سر حرف و قول خود ماندیم

آرزوی خیلی از داشتن ها رؤیا بود
بیشتر حرف هایمان در گلو خشکید
قهوه که مال کتاب و فیلم ها بود!
از زمین و آسمان هم برایمان بارید

در نگاه این جماعت نسل نو حالا
انگار که ما عقب افتاده ای منگیم
ما که با نداشته هایمان ماندیم
ما که با روزگار عجیب در جنگیم