کتاب گردنبند چرمی

کتاب گردنبند چرمی نوشته سرکار خانم مهرناز مشعشع را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

آبپاش کوچک صورتی رنگ را برداشتم و مشغول آب دادن به گلدان­هایم شدم. همکارانم وسایل­شان را جمع می­کردند تا کم کم خروجشان را ثبت کنند و بروند. من در بخش قراردادهای یک شرکت به عنوان نیروی قراردادی کار می­کنم.

مینو: مهرانگیز تو با ما نمیای؟

نه، من هنوز کارهایم را نبستم شما برید.

مینو یک سالی است جای منشی سابق رئیس در شرکت مشغول به کار است. البته کارهایش با کار مسئول دفتر رئیس فرق می­کند. مسئول دفتر یک زن چاق و مغرور است که یک جوری دست راست رئیس هست. مدام به مینو امر و نهی می­کند. ولی مینو دختر صبوری است. هر کاری به او می­گویند انجام می­دهد.

تبسّم، یکی دیگر از همکارانم گفت: بسته خودت را فراموش کردی. همش کار کار کار. دختر یکم هم زندگی کن.

همیشه خودم را سرگرم کارم می­کردم. از این کار لذّت می‌بردم. در واقع تنهایی خودم را پشت کار پنهان کرده بودم. کمی بیشتر از بقیه سرکار می­ماندم تا دیرتر به خانه برسم. مواقعی هم می­شد که از سرکار یک راست به خرید می­رفتم. با متر کردن خیابان‌ها و خریدهای گاه و بی­گاه و کوچک و بزرگ، زمان بیرون از خانه ماندنم را بیشتر هم می­کردم.

گل­هایم را خیلی دوست دارم. سال­ها پیش اهل گل و گیاه نبودم. امّا به تازگی یک حس خوبی نسبت به نگهداری از گل پیدا کرده‌­ام. هر کسی وارد اتاق کارم می­شود اولین چیزی که توجّه‌­اش را جلب می­کند منظرۀ سبز و صورتی رنگی است که از روی میز و در و دیوار اتاقم به چشم می­خورد.

از رئیس­ خداحافظی کردم. رئیس شرکت مردِ مهربانی است. در کارش هیچگونه کوتاهی نمی­کند. بیشتر اوقات آخرین نفری است که از دفتر بیرون می­رود. وظیفه شناسی و مهربانی‌­اش باعث شده همه دوستش داشته باشند. مردی میانسال با قامتی بلند و بسیار شیک پوش.

با اینکه اواخر مهر ماه بود ولی هوا هنوز آنقدر سرد نبود. از در اصلی محل کارم بیرون آمدم. طبق معمول که از محل کار تا مترو را پیاده می­رفتم در پیاده­‌رو گام­های آهسته خودم را بر می­داشتم که صدایی توجّه‌­ام را به خودش جلب کرد رویم را برگرداندم و یک ماشین پراید سفید را دیدم که همپای من دنبالم می­‌آید. تا مرا دید رویم را برگرداندم گفت: یک لحظه صبر کن من قصد مزاحمت ندارم.

از ترس اینکه رئیس­مان مرا در این وضعیت نبیند ایستادم گفتم بفرمایید آقا حرفتون را بزنید و بروید.

میشه با هم صحبت کنیم.

اشتباه گرفتید آقا، من از اونایی که فکر می­کنید نیستم.

چیزی نگفتم.

دوباره ادامه داد اگه بری دیگه هیچ وقت دنبالت نمیام.

قدم­هایم را تندتر کردم سرم را پایین انداختم و رفتم. دیگر صدایی نبود. تو دلم از این کارم پشیمان شدم. نشخوار فکری­‌ام شروع شد.

تا کی فرصت­هایت را از دست می­دهی شاید واقعا آدم خوبی بود تا کی می­خواهی تنها بمانی… تا  سن سی و سه سالگی به هیچ کسی اجازه نزدیک شدن به خودم را نداده بودم. احساس حماقت کردم. به مترو رسیدم، آنقدر از کارم ناراحت و پشیمان بودم که متوجّه این نشدم که کی به خانه رسیدم تمام طول راه را به خودم بد می­گفتم.

من هم احساس دارم تا ابد که نمی­توانم تنها بمانم مگر چقدر از عمرم باقی مانده است بهترین لحظات عمرم را در تنهایی بسر بردم. درست است برای خودم یک پا مرد بودم و دستم تو جیب خودم بود مگر چقدر با این چیزها می­شود خوش بود. حس تنهایی مرا از درون داغون کرده بود. درون داغونم در ظاهرم هم اثر گذاشته بود. همۀ­ انگیزه‌­هایم را از من گرفته بود. برای اینکه من آدم تنها زندگی کنی نبودم. خیلی از دخترهای دوست و آشنا توانسته بودند با این قضیه یک جوری کنار بیایند حداقل­ش توانسته بودند ظاهر قضیه را حفظ کنند ارتباطاتشان را زیاد کنند به سفر بروند و دنبال خوشی­هایشان باشند. ولی من از همیشه تنهاتر شده بودم. من نیاز به یک همدم و یک دوست داشتم امّا با این کار یعنی با فرصت ندادن به آدم­ها خودم را رنج داده بودم.