کتاب قطار سه شنبه تا سوم بهمن

کتاب قطار سه شنبه تا سوم بهمن نوشته جناب آقای منوچهر توسلی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

پیشگفتار
بعضی چیزها
ماندگار خاطره هایند
گواه من
همان بوی تنیده در تاروپود تن پوش است
و آنگاه‌ که احساس بی تاب می شود
قلم را می دواند
و ردپای آن
حرف دل می شود
آری! خاطر خیلی از خاطره ها عزیز است و فراموش نشدنی. مگر می شود لباس سوم بهمن به تن کرد و بوی تنیده در تاروپود آن را استشمام نکرد و به گذشته های با هم بودن پرواز نکرد؟! بااین‌حال مگر می شود ننوشت؟! نه نمی شود.
احساس که بی تاب می شود، قلم را می دواند و رد پای آن، همان حرف دلی است که روانه کاغذ شده و روزی در لباس «نوازش صدای بنفش» چهره می نماید و کنون خوشی و ناخوشی، دل گرفتن و دلتنگی، شوق وصال و وداع بی خبر، بودن ها و نبودن ها، همه و همه در قالب «قطار سه شنبه تا سوم بهمن» آرام گرفته است.
و مگر می شود این حجم از خاطره و دلتنگی
و حس زلال تنگ شیشه ای قلب را در حصار سینه
در لباس واژه
تصویر نموده
و به چشم کشید؟!
منوچهر توسلی «منوما»
آه که نیست!
در این هوای ابری دلم
در این فروکش خورشید
برای حال من غمگین غم زده
به چه کار آید این
غروب غبارآلود غم بار
جز تحفه ی تاریکی چه دارد برای من
که او پر کشیده از دامنم
و کنون
شب شده مونس تنهایی من
با بغل ها پر از رنگ سیاه
که در آن، خاطر آن مرمر چشمش
نور بود این منوما را
آه! که نیست
آی آرامش!
آی آرامش!
کجایی تو؟!
به کجا از منوما دست کشیدی؟
به کجا؟!
زده ای تکیه به دیوار کدامین سایه؟
کجای دو سر بن بست این احساس
سر به جیب خود نهادی و
ز چشم عاشق و پرغمزه اش
می گریزی این روزها؟
هان! کجا؟
آی آرامش!
بسته راه این نفس ها
چاه هجران برده از عمق نگاهش سوی دیدن
چون تویی سیمرغ می خواهد
کاورد درمان پری زان پیرهن
آی آرامش!
این فسرده جسم زار و خشک
غرق دریای جنون گشته است
خضر راهش شو
کجایی تو؟!
آی آرامش!
به آه سر برآورده از این سینه
مسیحایی بدم
و خشکیده تن بی روح این احزان به جان آور
آی آرامش کجایی تو؟!

برفْ رنگ
و چه زیبا رنگ عوض کرده
مشکی گیسوانم
در تهمت دل سیاهی
اما
در آرامش پرخروش خود
نشان داده پاکی ام را
با برف رنگ نیمه سرد
نشسته بر سیمایم
بودن‌ها و نبودن‌ها
بودن ها زیباست
کنار آنکه از خدا خواستی
بودن ها قیمتی دارد
مرزی دارد
حریم و حرمتی دارد
صدایی دارد
سکوتی دارد
گاهِ بودن ها اشک و خنده با همند
امّا حیف که این بودن ها همیشگی نیست
نه که نباشد
ما بودن ها را به نبودن ها نزدیک می کنیم
ما رنگ همیشگی بودن را از بودن ها می گیریم
با حرفمان، رفتارمان، احساسمان
با نادیده گرفتن حساسیت ها
با بی توجهی به توقعات
با پا گذاشتن بر خواست همدیگر
با مقایسه، که خود آفتی بزرگ است
با ندیدن آنچه باید دیده شود
با دیدن آنچه که باید از کنارش رد شد
آری! با ماست که بودن ها، نبودن ها می شود
هرگاه این قیمت ها شکست
هرگاه مرزها بی مرز شد
هرگاه حریم و حرمتی باقی نماند
هرگاه صدا و سکوت بی معنا شد
و دیگر خنده و اشکی در کار نبود
آن  زمان بودن ها بی فایده است
بودن ها خردشدن است
بودن ها دو سر درد است
آنگاه نبودن ها، جای بودن ها می نشیند
آنگاه با تمام وجود حس می کنی نبودن ها
مرز ایجاد می کند
حریم و حرمت ها را زنده می کند
صدای سکوت را بلند می کند
سکوت می کند این‌همه همهمه را
خنده دوان دوان می آید
اشک ها هم عجین خاطره ها می شود
همان خاطره های تنیده در همِ در بودن ها؛
عجین عکس های دونفری می شود
همان عکس هایی که
چپ و راست
دور و نزدیک
با هم و بی هم
از همه و با همه
اینجا و آنجا
خانه و مدرسه
کوچه و بازار
شهر و روستا
در کوه و جنگل
گاه خوشی و ناخوشی
از لنز دوربین، قاب صفحه نمایش همراه شد؛
عجین لباس تن می شود؛
عجین خیابان ها و دیوارهای شهر
همان دیوارهایی که در بودن ها
حضورمان را لمس کرده بودند