کتاب کوره راه رهایی

کتاب کوره راه رهایی نوشته جناب آقای عادل محرمی زمانی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

فصل اوّل پیدایش
شهر خاکستری
در خانه ای نزدیک به جنگل؛ اوایل نیمه شب
پسری با اندامی زیبا و چهره ای دلنشین، رو به روی پسری با شناسه هایی بالعکس او نشسته بود. لاغر و بی توان، گویی استخوانی است با روکشی چروکیده و بی رنگ؛ ولی حسی مانند نزدیکی به درخشش خدای یکتایشان دارد.
– هی آناگ! چرا چیزی نمی خوری، می ترسی؟
با نگاهی عاری از احساس پاسخ داد: «تو که جوابشو می دونی؛ پس دیگه چرا می پرسی؟»
– می خوای حواست دست خودت باشه؟ بازم به این ربطی نداره که تا چیزی رو تجربه نکنی نمی دونی چه اتفاقی برات می افته؟
– وقتی می تونم تجربۀ کسی مثل تو رو ببینم چرا باید تجربه ش کنم؟
پسر با نگاهی معنادار متصدی خانۀ گردهمایی را نگاه کرده و در خواست نوشیدنی دیگری می کند.
کمی پس از باز شدنِ درِ خانۀ گردهمایی، آتروپات داخل می شود. به سمت برادرش می دود و می گوید: «هی آناگ! ایندرا ها. دیدمشون همونایی که مامان همیشه می گفت!!!»
– مگه من نگفتم دنبال من راه نَیُفت، پیش خاله آنا باش!؟ اینجا جای بچه ها نیست…. خیال بچگانه هم برای خودت نباف.
– اما تو خودت می گفتی دوست داری ببینیشون. در ضمن مامان به تو هم می گه بچه.
با خشمی ناشی از لبخند تمسخرآمیز اطرافیان، محکم دست برادرش را می گیرد و می گوید: «باشه بیا ببرمت؛ فقط خفه شو.»
از آنجا خارج و پس از طیّ مسافتی، وارد شهر می شوند. به سمت دره ای بزرگ می روند که دو تکۀ شهر را توسط پل های متعددی برای تخلیه به هم وصل می کند.
با خشمی فزون تر، برادرش را به سمت جلو پرت می کند و می گوید: «بیا کجاست؟!! اینا همه ش خرافات و افسانه و داستانه برا ترسوندن بچه ها. حداقل یه ذرّه بزرگ شو؛ بچه بودن به مامان کمکی نمی کنه.»
برادر با نگاهی بغض آلود به سمت شهر دوید.
دست آتروپات را می گیرد، چشمانش را به سمت دیگری کج می کند و با صدای بسیار آرام می گوید: «داداش کوچولو ببخشید.»
برادر کوچک بدون توجهی، واژگانی گریه وار و گنگ بر زبان می رانَد و می گریزد.
پسرک زیر لب با غرولند گفت: «برو به درک! نمی دونم چرا اصلاً آوردمت. گند زدی به شبم، از این بدتر نمی تونست بشه.»
– اصلاً چطوری تا اینجااومدم؟ به درک!
آناگ نشسته به تکه سنگ نسبتاً بزرگی تکیه می دهد و در تلاش برای استراحت، پلک هایش را بر هم می نهد. در خیالش به پدرش فکر می کند. آنکه وارٍث چه خصوصیاتی است. در همین اندیشه به اینکه وقتی بزرگ تر شد و هنگام ورود به ارتش وارد کدام دسته شود؛ حتی تک تک جزئیات زره و اسلحۀ خود و این رؤیا را خیال پردازی و تصور می کند.
پاسبان شاه چه پاژنام زیبایی برای رؤیاباف کوچک. خیال هایی پوچ را تا خواب رفتن در سر می گذراند.
زمان اندکی که می گذرد. با بوی نامطبوعی از خواب بلند شده و متوجه نوری از سمت شهر خود می شود، بی دلیل، حالتی وحشت زده بر چهره اش نقش می بندد و با سرعت به سمت شهر می دود.
وقتی می رسد و به روبه رویش می نگرد، سیمایش بی احساس می گردد و چشمانی پر از ترس در او پدیدار می شود. در جستجوی برادر، چشمانش دو دو می زنند، نگاهش را مدام چرخانده و صدایش می کند. در همان لحظه با دیدن سینۀ خونین، خواستۀ وی خشکش می زند. ذهنش برای حرکت یاری نمی کند؛ تنها نظاره گر با خود می گوید: «باید برم باید، باید، باید!» اما تغییری ایجاد نشده است و نور زندگانی دیگری از بین می رود.
سوی فریادی ناپیداست، ولی تازه به صدای جیغ کشان مادر آگاه می شود. تنها جار را تشخیص می دهد: «این صدای مادره باید باشه» پیش از جمع و جور کردن حواس خویش، دیگر آوایی در هوا پخش نمی شود.