کتاب ماه شبگرد من

کتاب ماه شبگرد من نوشته سرکار خانم حوریه پاکروان را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

در محضر عشق

نه تاب آنکه گریزم ز محضرت ای عشق
نه روی آنکه نشینم برابرت ای عشق

نه جرأتی که دلم را به غیر تو بدهم
نه طاقتی که بمانم به سنگرت ای عشق

نه پای آنکه فراری ز چشم خونریزت
نه دست آنکه کشم ناز خنجرت ای عشق

فدای چشم و دل و جان و روح دلجویت
فدای سوز نماز معطرت ای عشق

نگاه کن به دلم! این حجاب را بردار
نگاه کن که بسوزیم در برت ای عشق

اسیر چشم تو گشتم حلال کن! عجل!
که آب شد دل این صید لاغرت ای عشق

بکش! بسوز! به غارت ببر! به باد بده!
به جرم آنکه نشستیم بر درت ای عشق

فقط اجازه بده تا جسارتی بکنم
سحر شد عاشق سیمای مادرت ای عشق

زنجیر سکوت:

تا صبح مرا نظاره کردی آن شب
آیینه پر از ستاره کردی آن شب

افلاک همه گوش به زنگت بودند
زنجیرِ سکوت پاره کردی آن شب

سردر خُم می‌نشسته در بستی
بر سینه‌ی زخم چاره کردی آن شب

ناگاه زمین و آسمان خندیدند
چون خنده به ماهواره کردی آن شب

دنبال تو گشت صد هزاران عاشق
تو معجزه‌ی هزاره کردی آن شب

گل‌های پیاده را در این جاده عشق
بر دیده و دل سواره کردی آن شب

ناگاه تمام یخ زدن‌های دلم
با بوسه‌ی خود بهاره کردی آن شب

یک لحظه سحر نشسته‌ای با دل من
خورشید مرا شراره کردی آن شب

شاهد نهان :

چنگ به قلب من نزن! یوسف دلربای من!
با تو عوض شده ببین حال من و هوای من

گرچه که روز و شب شده، گریه یگانه محرمم
باز به خواب من بیا، حرف بزن برای من

جاده‌ی پرپیچ‌وخمم، از تو صبورتر منم
باده‌ی غم به دست تو، ریخت به دل خدای من!

هیچ‌کسی نشد دمی محرم راز من ولی
مِی ‌طلبم ز رحمتش تا که شود شفای من

درد فراق می‌کشد باز به‌سوی غم مرا
چشم دلم به‌سوی تو، ای غم جانفزای من

یک نظر است عاشقی این‌همه قصه بهر چیست؟
زاهد بدعنق برو! وعظ مکن بجای من

نصیحتم مکن خودت دست ِ بریده می‌شوی
اگر دمی ببینی آن دلبر آشنای من

آمده باز شاهد از راه نهان به دیدنم
گفته خموش شو دمی تا برسد جفای من

تیغ فراق می‌کشد، زخم ِ دوباره می‌زند
قهقهه می‌زند بر این گریه‌ی های های من!

آه! دلا چه کرده‌ای؟ خانه خراب و سوخته
چشم به شعله دوخته، باز شدی بلای من؟

واله و دربه‌در شوی! دوباره بی‌اثر شوی!
اشک شوی! شرر شوی! زمزمه کن دعای من!

آمدی:

آمدی و خنده بر لب‌های غم‌خواران شکفت
بغض‌ها بارید و باران بر سر یاران شکفت

تشنه‌لب بودند اسماعیل‌ها و پا زدند
تا ز جای پایشان زمزم ز خاک جان شکفت

اشک در چشمانمان خشکیده بود از فرط درد
آمدی و چشمه‌های شوق عیاران شکفت

جای هر زخمی که خوردیم از نفاق اهل خاک
صد شکوفه از تلاش و علم بیداران شکفت

آن‌قدر لرزید دستان دعا در کوی یار
تا ندای فستجبنا در دل میدان شکفت

آن‌قدر یغمای سرما را تحمل کرد عشق
تا بهار مهربانی تو در ایران شکفت

فصل تحقیر شقایق‌ها چه سرد و سخت بود
فصل سبز می‌توانیم آمد و این‌سان شکفت

از جهاد تو شکسته شاخ شب در پای صبح
از شجاعت‌های محمودت گل ایمان شکفت

چون ظهور مهربانی‌ها تمنای تو بود
بر لبت شور دعای منجی انسان شکفت

بارالها سرپناه عاشقی‌هامان تو باش
تا همان روزی که نور مهدی از وجدان شکفت