کتاب همه نت‌های نواخته شده

کتاب همه نت‌های نواخته شده نوشته لیزا جنوا و ترجمه‌ی جناب آقای محمد مشایخی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

پیشگفتار
ریچارد در حال نواختن آخرین قطعه از اجرای تک نوازی خود یعنی بخش دوم فانتزی «رابرت شومن» در سی ماژور در سالن «آدرین آرشت سنتر» شهر «میامی» است. اگرچه تمام بلیت های کنسرت به فروش رفته، امّا فضای سالن، درخورِ شور و نشاط زائدالوصف این اجرای پرطرفدار نیست. این سالن، پرستیژ و هیبت سالن هایی مانند «لینکلن سنتر» یا «رویال آلبرت هال» را ندارد یا شاید به زعمِ برگزارکنندگانِ این رویداد هنری، یک اجرای تک نوازی پیانو آنقدرها هم حائز اهمیت نیست.
ریچارد حتی بدون حضور رهبر یا گروه ارکستری در پشت سرش، تمام تماشاچیان را محو اجرای زیبای خود کرده. او این گونه ترجیح می دهد. دلش نمی خواهد لذت توجه حضار را با کسی قسمت کند؛ عاشق لذت بردن از آدرنالینی است که به واسطۀ ستاره بودن و درخشیدن ترشح می شود. تک نوازی برای او هم چون چتربازی در آسمان هاست.
ولی تمام شب متوجه این موضوع است که بدون اینکه قطعۀ موسیقی را در عمق وجودش احساس کند، فقط از روی نت ها می نوازد. افکارش در جایی دیگر سیر می کند. به استیک گوشتی که می خواهد شب در هتل بخورد، به ژست اشتباهش هنگام نواختن پیانو، به اجرای یکنواخت و درعین حال خودآگاهانه اش. با تمام این اوصاف به جای از دست دادن کنترلش در اجرا، بر خود مسلط است.
او از لحاظ فنی بدون نقص است. کمتر نوازندۀ پیانوی معاصری می تواند از میان این قطعات پیچیده به این سرعت و زیبایی عبور کند. او همیشه عاشق نواختن این قطعه بوده است؛ به ویژه مسحورِ قدرت و صلابت آکوردهای بخش دوم. با این وجود، امشب هیچ اتصال معنوییی با این قطعه برقرار نکرده است.
یقین دارد که عدۀ انگشت شماری از حضار، توان تشخیص اشتباهات او را دارند. تعداد زیادی از آن ها حتی تا به حال قطعۀ فانتزی «رابرت شومن» در سی ماژور را نشنیده اند. همیشه تصور این موضوع که میلیون ها شنونده هر روز آهنگ های «جاستین بیبر» را گوش می دهند، امّا درطول عمر خود حتی یک بار هم قطعه ای از رابرت شومن یا «لیست» یا «شوپن» را گوش نمی دهند، ناامیدش می کند.
متأهل بودن فقط به دست کردن یک حلقۀ نامزدی نیست. این جمله را سال ها پیش کارینا به او گفته بود، اما او امشب فقط حلقه را در انگشت دارد و برایش هیچ اهمیتی ندارد و حتی دلیلش را هم نمی داند. این قطعۀ آخر را هم می نوازد. فردا شب هم یک بار دیگر همین اجرا را در همین سالن خواهد داشت و سپس به لس آنجلس می رود. فقط پنج هفته تا پایان این تور باقی مانده. وقتی به خانه می رسد، دیگر تابستان شده، عالی ست! او عاشق تابستان شهر «بوستون» است.
قسمت پایانی بخش سوم «آداجیو» را می نوازد، نت ها لطیف، موقر و امیدبخش هستند. این بخش برای او به حدی تکان دهنده است که معمولاً هنگام نواختن، بی اختیار، اشکش سرازیر می شود؛ مجرایی برای ابراز مطبوع این حس لطیف، اما امشب، این قطعه او را تحت تأثیر قرار نداده است، او امیدوار به نظر نمی رسد.
آخرین نت را می نوازد و صدای روح بخش آن قبل از محوشدن، صحنه را درمی نوردد و در فضا شناور می شود. لحظۀ آرامش بخش سکوت در سالن معلق می شود و سپس حباب سکوت با تشویق حضار متلاشی می  گردد. ریچارد برمی خیزد و رو به حضار می کند. در حالی که با انگشتانش لبۀ کتش را گرفته،
از کمر خم می شود و تعظیم می کند. جمعیت نیز به پا می خیزد. نورهای سالن کمی روشن می شوند و حالا می تواند کمی چهرۀ مردم را ببیند، لبخند می زنند و با شور و اشتیاق از او تقدیر می کنند. دوباره تعظیم می کند.
همه عاشق او هستند.
و هیچ کس…
و یک سال بعد…