کتاب من از دریا می‌گویم

کتاب من از دریا می‌گویم نوشته سرکار خانم الهه وحیدی را به صورت قانونی از سایت متخصصان خریداری کنید.

ارسال کتاب تا ده روز کاری.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

من از دریا می گویم
من از دریا می گویم، تو از غرق شدن هایت می گویی
من از صبح روشن آسمان می گویم، تو از گریه هایت در پس تیریگی های شبانه می گویی
من از لطافت برگ بهاری می گویم، تو از زخم ها بر تنت سخن می گویی
من از نوشیدن قهوه داغ می گویم، تو از انتظارت در پشت پنجره کافی شاپ سخن می گویی
من از لذت خواب صبحگاهی می گویم، تو از فکرهایت تا خود سحرگاه می گویی
من از رقص زیر باران می گویم، تو از گریه های پنهانت زیر باران می گویی
من از درخشش خورشید می گویم، تو از شب هایی که هیچ وقت صبح نشد، سخن می گویی
من از شعرهای پروین برایت می گویم، تو از قصه های دلتنگ شده ات در خانه مادربزرگ می گویی
من از برف بازی در زمستان تو از یخ زدن احساسات
من از آغوش گرم مادر تو از سپردن دل به خاک
من از سخن تو از سکوت محض
من از ساحل گرم و پرنده های آوازخوان تو از تنهایی دریا
من از نگاه تو از انتظار
من از دنیا تو از پوچی
من از آواز بلبل تو از مرگ گنجشک بعد از گریه هایش
من از دیدار تو از پایان
من خنده تو از غربت
من از آرامش تو از غوغای گرگان تنها
من از گل تازه شکفته تو از خاکستر
من از خنده تو، تو از شبنم گوشه چشمت
من از تماشا باغ تو از دوری
من از دوری تو از تنهایی ماهی دریا
من از خواستن تو، تو از رفتن
من از دیدن تو، تو از عمر گذشته
من از با تو نشستن، تو از افسوس
من از فرصت تو از دیرشدن
من از غصه های عاشقی حافظ و تو سکوت
من از طردشدن و تو سکوت
من از اشک های پاک نشده و تو سکوت
من از دل شکسته و تو باز هم سکوت
من از دردهای خلوتی و تو باز هم و باز هم سکوت
من از تو سکوت و سکوت و سکوت

همون وقتایی که…
همون وقتایی که دلت از رنج هایی که حس کرده، به شدت خسته ست، همون وقتایی که اشک هایت روز و شب از گوشه چشمانت آرام اما سخت غمگین می ریزند و صورت خاک خورده ات را می شویند، همون وقتایی که درد را با نقاشی هایت رونمایی می کنی، همون وقتایی که جملات غمگین کتاب ها را با اعماق وجود می فهمی، همون وقتایی که فکر می کنی چه جور، چه طور دلشان برای ترک کردن تو توان داشت، همون وقتایی که می دانی دوستشان داری برخلاف آن ها، همون وقتایی که نمی دانی چه طور می توانی در قلبت باز هم جای آدم هایی که…. باز هم جای دیگری بگذاری، همون وقتایی که یادت میاد کسی نیست موهای نم دارت را ببوید و ببافد، همون وقتایی که تمام پرانتزهای زندگیت را می بندی؛ چون می دانی جای هیچ چیز دیگر نیست، همون وقتایی حرف های پوچ گذشته دیگران باعث ساعت ها نشخوار فکری تو شده اند، همون وقتایی که می بینی کسی با تو نیست، مثل تن با تو نیست، همون وقت هایی که که دیگر نمی توانی قوی بگویی دوستت دارم، همون وقتایی که ذوق آن روز که نمی دانی چه زمانی حال دلت خوب است را داری، همون وقتایی که غصه های نگفته ات گریه های دیده نشده ات، سکوتت در قبال فریاد دیگران مانند نوری شده در مقابل چشمانت که هر چیزی را با آن ها می بینی، همون وقت هایی که نمی دانی چگونه می خواهی در این تنهایی به سر ببری، همون وقت هایی که به یاد نمی آوری از چه زمانی آینه خنده های پرسروصدای تو را ندیده، همون وقت هایی که قدم هایت را همراه سکوت در شلوغ ترین جای شهر می شماری، همون وقت هایی که می فهمی چون انقد دلت را خالی  کردند که دنیا را به این گونه خالی می بینی، پوچ می بینی، همون وقتایی که نفسی عمیق می کشی که شاید غوغای قلبت آرام بگیرد، در آن زمان چه می کنید، دقیقاً در اوج این حس ها چه می کنید؟ شاید در میان آن ها نوری از امید باشد که من دست از….. بردارم. چه می کنید!